Neden Bağırırız?

 Birbirine tahammülsüz çiftlere rastladığımda içime garip bir sıkıntı gelir. Evliliklerinin bir kabusa döndüğünü görürüm. Sürekli birbirlerinin açıklarını arayıp, eleştirmeye bayılırlar. Sevgi kalmış mıdır aralarından bilinmez ama, uzaktan bile anlaşılır o evlilikte artık saygı kalmamıştır. Başkalarının yanında bile, hoyratça birbirlerinin kusurunu yüzüne söyleyebilirler. Bu davranışlarında da kendilerini oldukça haklı bulurlar. Bazen de seslerini yükselterek tartışırlar.

Sinirlenince insanlar neden birbirine bağırır? Aynı soruyu Hintli bir düşünür sormuş öğrencilerine. Biri şu cevabı vermiş “çünkü sükunetimizi kaybederiz”. Peki öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile aktarabilmek varken neden bağırırız diye tekrar sormuş. Öğrencileri bu soruya cevap veremeyince anlatmaya başlamış.

İki insan birbirlerine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları gerekir.

İki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. İki insan birbirini daha fazla severse ne olur bilir misiniz? Artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar çünkü, kalpleri birbirine daha da yakınlaşır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek olmaz. Sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.

Bu nedenle tartıştığınız zaman kalplerinizin arasına mesafe girmesine izin vermeyin. Aranıza mesafe koyacak sözcüklerden uzak durun. Aksi taksirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakınlaşacak yolu bulamayabilirsiniz.

Kalplerin birbirine yakın olduğu, saygının eksik olmadığı, karşılıklı anlayış ve sevginin daimi olduğu birliktelikler diliyorum.