Çocukluk, Masumiyet ve Kar

 ÜNYE KENT GAZETESİ

İksan Abinin Yeri'ndeki karikatür ve yazıların tamamı bu linkte...

Doğduğum masal şehir Ünye’nin Hamidiye Mahallesinde, Kardan Adam ile bir hatıra fotoğrafı…

Hayriye Teyzenin (Abu’nun) kızları Emine (Allah rahmet eylesin)  ve Fatma, çok sevdiğim Beyhan Ablam, amcamın kızı Hülya, Kardeşim Hüseyin ve komşumuzun oğlu Emrah.

Fotoğrafı Ahmet Şahin Abim çekmiş… 83-84 yılları olsa gerek.

KAR YAĞDIĞINDA, HER ÇOCUK GİBİ MUSMUTLU OLURDUM VE DIŞARIYA ÇIKMAK İÇİN CAN ATARDIM.

Kat kat giyinmeme rağmen kartopu oyununun sonunda mutlaka ellerimiz ve ayaklarımız donarak eve kendimizi atardık. Kardan Adamımızın tepesindeki o kırmızı kaşkol ve bere hangimizin evinden gelmişti, havuç bulamayıp bir ağaç parçasını(!) kardan adamın burnuna takmaya nasıl karar vermiştik, hatırlayamıyorum. Hatırladığım tek şey ise, o andaki neşe ve mutluluk hissi.

Eve gelip, çıtır çıtır yanan fındık gabuğu sobasında ellerimizi ısıttıktan sonra, Kardan Adam yerinde duruyor mu, yoksa eridi mi diye sık sık pencereden bakıp sabaha kadar kontrol ederdim O’nu…

Ve erimesini seyrederdim yavaş yavaş… Geride sadece burnuna taktığımız çubuk ve kömürden gözleri kalana dek…

ÜNYE GİBİ SEVİMLİ, ŞİRİN KÜÇÜK BİR İLÇEDE YAŞAYAN ŞANSLI ÇOCUKLARDAN OLDUĞUMUZ İÇİN BİZİM İÇİN KAR DEMEK NEŞE DEMEKTİ!

Büyükşehirlerdeki gibi karın çilesini, yolda kalmayı, buzlanmayı, trafiğin felç olmasını bilmiyorduk.

Kar sevinci yaşayan çocuklardık bizler… Göz gözü görmez bir şekilde kar yağdığında ise en fazla okullar tatil olur, bizler de karın tadını daha fazla çıkaracağımız için mutlu olurduk.

Kartopu savaşlarında bazı çocukların işi abartıp kartopunun içine taş koyduklarına şahit olduğumda çok korkmuştum! Karda yürürken çıkan o gacır gucur sese de bayılırdım…

Okul çantasını kızak yapan çocukları görünce heveslenirdim ben de yokuş aşağı kaymaya. Gazozcu Muharrem’in çocukları olarak bizler şanslıydık ama…

İÇİNDEKİ PETEKLERİ ÇIKARIP BOŞ ÇATALTEPE GAZOZ KASALARINA OTURUP KAYMAMIZA İZİN VARDI.

Sırayla tüm çocukları kaydırmayı ihmal etmezdi abim İsmail.. En son da kendisi kayardı taa Hamidiye yokuşunun en dibindeki Saray Camisi’nin olduğu yere kadar.

O güzel çocukluğumun karlı günlerine özlemle... 

……

Ünye’ye her kar yağdığında hâlâ düşünüyorum;

“Kardan Adam yerinde duruyor mu, yoksa eridi mi?”