Çocuğunuza “Annecim, Babacım” Demeyin!
“Babacım
şu kollukları takalım”, “annecim darı ister misin?” “dayım hadi top oynayalım”
“abim peşimden gelme”
Tüm
bu cümleler küçük bir çocuk tarafından babasına, annesine, dayı ve abisine
söylenmiyor maalesef, bu hitabı kullananlar yetişkinler. Küçük bir çocuğa
herkes farklı bir şekilde hitap ediyor. Çocuğun yerinde olsam kafam
karmakarışık olurdu ve şöyle düşünürdüm; “bu teyzenin annesiyim, bu amcanın
babası, bu abinin dayısı, şu hırçın oğlanın da abisiyim”
Ayşe Kulin son kitabı Hazan’ın bir yerinde bu
konuya dikkat çekiyor. Seksenli yılların sonunda bir dizide, annelerin erkek
çocuklarını annecim, babaların da kızlarını babacım diye çağırmalarından sonra
bu hitabın herkes tarafından kullanıldığından ve işin çığırından çıktığından
bahsediyor. Çocuğun bir aile toplantısında aynı akşam, amca, hala, enişte,
yenge, teyze, abi, abla olması sizce de garip değil mi? Bu şekilde hitap edilen
çocuklar kimlik karmaşası yaşamazlar mı? Çocuklara bu şekilde hitap doğru
değil, sağlıklı değil, güzel değil, mantıklı değil.
Mutlaka
sizler de arada bu şekilde hitap ediyorsunuzdur sevdiklerinize, belki bu
yazıdan sonra seslenmeden önce bir an düşünürsünüz. O benim kızım, annem değil
diye!
Bu konuda Psikolog Nihal Akyıldız’ın söylediklerine kulak
verelim;
Ne oluyor bu
ebeveynlere? Çocuğunuza koyduğunuz isme ne oldu? Oğlum, kızım, yavrum gibi
sıfatlar nereye gitti? Dünya bu kadar tersine giderken bu durum o kadar da
önemli bir konu mu diyebilirsiniz. Ancak çocukların gelişimi için oldukça
önemli bir konu; çünkü çocukların gelişim halkasına zarar veriyor ve çocuklara
yazık oluyor!
Eskiden anne baba
otoritesi altında pasifize edilen nesiller yetişirken şimdi de eşitlik, sevgi
adına kendi yetişkin konumunu görmezden gelen bir nesil oluştu. Çocuklarımıza; annecim, babacım, aşkım…
gibi hitap etmekle ne zararlar verdiğimize bakalım mı?
5 yaşında bir çocuk
olduğunuzu ve ebeveynlerinizin size; annecim, babacım diye hitap ettiğini
düşünün. Kendinizi güçlü ve güvende hisseder misiniz? Büyük olasılıkla
hayır! Anne babanın çocuğuna mutlak vermesi gereken şey; kendini güven içinde
hissetme duygusudur. Bir üst konumdaki kişinin varlığını hissederek, çocuk –
insanoğlu kendini güvende hisseder. Güven içindeki çocuk sağlıklı gelişir. Bu
beslenme ve sevgi ihtiyacı ile birlikte çok önemli bir ihtiyaçtır.
Ayrıca yaşları gereği;
somut öğrenme döneminde olan çocukların kafaları karışıyor ve kavram kargaşası
yaşıyorlar. Ben neden annemin annesiyim, neden babamın babasıyım diye
düşünüyor? Bu durum onların size; ‘yavrucuğum, oğlum, kızım’ demesi gibi bir
şey. Ne kadar absürt değil mi? Siz de onlara; olmayan rolleri üzerinden hitap
etmemelisiniz. Bir diğer zarar çocuğun model alması konusudur. Çok önemli bir
öğrenme şekli olan; model almada / özdeşim kurmada ilk modellerimiz anne
babamızdır.
İyi anne babalık;
kendini ona adamak, her dediğini yapmak, çocuğu sevgiye boğmak, (böylece hep
beni sevsin) hiç çatışma yaşatmamak, hep size bağımlı kılmak, biz arkadaşız, ……
demek değildir.
Anne babalık; sanki siz hiç yokmuşsunuz gibi ayakları üstünde durabilen,
kendi kararlarını verip, sonuçlarını yaşayabilen, yaşına uygun sorumlulukları
yerine getirebilen, hayata karşı kendi normlarını oluşturabilen, hayatı
iyisiyle kötüsüyle bir potada eritebilen çocuklar/nesiller yetiştirmektir.
Ödülü de; size bağımlı
değil, bağlı evlatlar yetiştirmiş olmaktır.
13 Yorumlar
Oyle katiliyorum ki size.Ben anne degilim ama kazayla yegenlerime "hadi teyzem" dedigimi ve kendimi duyar duymaz sinir oldugumu hatirliyorum.Bir de neden boyle bir hitap sekli gerekli anlayamiyorum cunku hic sempatik gelmiyor kulaga.Yavrum,canim halbuki ne kadar tatli.
YanıtlaSilteşekkür ediyorum
SilO kadar doğruluk payı var ki bu yazının içinde kesinlikle çocuklara bu şekilde hitap etmek ağız alışkanlığından başka bir şey değil zaman içinde ben de her fark edip garipsedigimde çocuklarıma "yavrum,evladım,çocuğum"kelimeleri ile sesleniyorum.
YanıtlaSilyavrum evladım ne güzel hitaplar oysa ki unutuldu maalesef
SilŞu ana kadar annesi "annecim", babası "babacım" dediği için kendisini anne babasının annesi ya da babası sanan bir çocuk görmedim. Ben de kızıma zaman zaman "Annecim, şunu böyle yapalım.." gibi şeyler söylüyorum ve o da küçüklüğünden beri "Tamam annecim." diye cevap veriyor. Kullanım olarak doğru değil evet, bu konuda haklısınız ama çocukların psikolojik sağlığını bozacak kadar vahim bir durum da yok ortada bence. Çok küçük yaşlarda ve kalabalık aile ortamlarında çocuk için biraz kafa karıştırıcı olabilir belki ama güvensizlik hissi ya da kişilik problemi oluşturması pek muhtemel gelmiyor bana. Bir kez alıştıktan sonra çocukların bu detaya takılmadığını düşünüyorum.
YanıtlaSilAlışmak doğru anlamına gelmiyor bana kalırsa
Siltabi fikrinize saygı duyuyorum ancak ben duyduğumda bu hitap şeklini hiç hoşuma gitmiyor
tabi söylemek ve söylememek sizin bileceğiniz iş
Ben de zaten çok kullanmıyorum ama kullananların çocuklara kalıcı hasar bırakma olasılığı olduğunu da düşünmüyorum demek istemiştim. Sürekli annecim, annecim ya da babacım diye gezen helikopter ebeveynlerden ben de çok hoşlanmıyorum ama genelleme yapamam bu konuda :) Gayet sevgi dolu, tüm saflığıyla, içinden geldiği için "Annecim" diyen birine de dur yapma, bu yaptığın yanlış diye müdahale etmem :) Cevabınız için teşekkürler :)
SilHay kalemine sağlık. Annecim, babacım, dayıcım, halacım, teyzecim. Hayretle bakıyorım etrafıma. Yavrucuğum, oğlum, oğluşum, kızım, bebeğim, canım, yeğenim, torunum gibi kelimeleri ne zaman kullanacağız acaba :)
YanıtlaSilteşekkürler beğenmene sevindim
SilÇok güzel bir konu Sevgili Mavianne,kutlarım.Dilerim okuyanı çok olsun.Büyük yanlışlardan uzaklaşsın insanlarımız....Teşekkürler.
YanıtlaSilçok teşekkürler
Silanneme "annecüğüm" diyom :)
YanıtlaSilo olurrr hem de çok güzel olur :)))
Sil