İMZA:BEN, KENDİME....

İmza:Ben'de yer alan 154 kadının yaklaşık 35'i kendine yazmış mektubu,

Düşündüm ben kendime yazsam nasıl bir şey yazardım diye,

Fatma, Fatoş, Fatma Nur, Fato, Mavianne;

Genç Kızlığında Müşfik Kenter'den tiyatro dersleri almayı ve tiyatrocu olmayı hayal etmiştin. Gerçekleşmeyeceğini bilmene rağmen kurmuştun bu hayali. Müşfik Kenter'e hayranlığındandı sanırım bu boş hayale kapılman. Profesyonel anlamda tiyatro sahnesine çıkamadın ama, hayat sahnesinde sana yazılan rolleri oynadın. Bu oyunlarda canlandırdığın karakterlerle Oscar'a aday olabilir misin bilinmez. Seyircilerinden ve ya rol arkadaşlarından rolünü başarılı bir şekilde oynadığının söylenmesi senin için en güzel ödül.

Karadenizin İncisi Ünye'de geçen çocukluğunu her zaman bir ayrıcalık nişanı olarak ğöğsünde taşıdın.

Kız çocuk, kız kardeş rollerinde; naif, çekingen, utangaç, sessiz bir karakteri canlandırdın. Hep içinden " keşke ben de hiç utanmasam, aklımdan geçeni bir çırpıda söylesem, rahatça sosyal ilişkiler kurabilsem insanlarla diye" hayal ettin. Anne ve babanın, akrabalarının arasında samimi ve sevgi dolu bir ortamda yetişmenin keyfini sürdün. Abi İsmail ve Kardeş Hüseyin senin ilk oyun arkadaşların oldu.

Zayıf, uzun boylu, sarışın, mavi gözlü Genç Kız rolleri için biçilmiş kaftandın. Bu rolü ise, uyumlu, cana yakın, eğlenceli, utangaç, güvenilir bir genç kız olarak canlandırdın. Lise, Üniversite dönemin diğer kız arkadaşlarınla birlikte gayet de eğlenceli ve güzel anılarla dolu geçti. Samsun'da tanıdığın Dilek, Simiber ve Semra üniversite hayatının  vazgeçilmez dostlarıydı. Hümeyra Ablan ise kendine güvenin ve kişiliğinin oluşmasına çok katkı sağladı. Mualla Teyzenin yemekleri, her zaman tüten ocağı ise ev kadınlığına hazırladı seni.

İş kadını rolüne Ankara'da uyum sağlamaya çalıştın. Tek başına geldiğin bu şehir seni sen yapan önemli bir sahneydi. Kendi ayakların üzerinde durmayı, yeni bir sahnede kendini kabul ettirmeyi, apayrı dünyaların insanlarını tanımayı öğretti sana  Türkiye'nin Başkenti.  Çocukluğunda hayal ettiğin o sosyal, kendine güvenen genç kızı keşfetmiştin. Zorlandığın, ağladığın, üzüldüğün, kırdığın, kırıldığın birçok olay da yaşadın. Hepsini bir hayat tecrübesi, seni olgunlaştıran basamaklar olarak benimsedin.

Aşık oldun sonra, hayatının Beyaz Atlı Prensi ile karşılaştın. Eş rolüne geçiş yaptın bir anda. Aynı anda hem ev kadını, hem elti, hem gelin, hem görümce rolleri sana yazıldı. Bu rollerdeki başarın veya başarısızlığını seyircilerin alkışlarına göre değerlendirdin. Hayat sahnesinde bazen az alkış aldın bazen de salon alkıştan yıkıldı.

Anne rolü ise, en sevdiğin rollerden biri oldu. İki yakışıklı erkek çocuğunun annesi olmayı çok sevdin. Onları Allahın hediyesi olarak gördün. Hiçbir repliği unutmadan oynamak ve yüz akı ile rolü başarabilmek için çok gayret ettin.  İki yakışıklı delikanlının ve bir dünya güzeli kızın Hala'sı olmak da ayrıcalıktı senin için.Kız kardeşin olmadığı için teyze olamayacağını düşünüp üzülüyordun ama, hiç de öyle olmadı. Kızkardeş kadar sevdiğin dostların oldu hep yanında, sen onlara "Meleklerin" dedin. Onların çocukları sana "Fato Teyze" dediklerinde mutlu oldun.

Sahneden inmek istemiyordun, sana bu roller yetmiyordu. Daha oynayacağın pek çok rol vardı; muhabiri, bloggerı, yazarı da oynamak istedin, güzel kapılar açıldı önünde bunları da oynamak kısmet oldu.

Hala da karşına çıkan fırsatları değerlendirip, azmedersen ve çalışırsan daha bir çok hikayede çeşitli rollerde yer alacağına  inancın ve umudun var.

Hayattan beklentini soracak olursak; seni mutlu ve başarılı kılacak her rolü oynamak. oynamak ...

Tabi bana bu hayat sahnesinde hep güzel roller yazana "Yaradana" şükürler olsun!

Son'a gelip de hayat sahnesinden alkışlarla, hayır dualarıyla, iyi bilirdik sözleriyle uğurlanmaktan başka ne ister ki insan.