ÖZLEM....

Sarı saçlı, mavi gözlü, enerji dolu,

Herkesi gıpta ile baktığı,

Samimi, zeki, sınıfın en çalışkanı,

Özlem,

Yıl: 1985 

Yer: Ünye Lisesi, 5 Fen A (Lİse 2 )

Bir tenefüste sıraya oturup poz veriyoruz,

Sol baştan, Zeliha, Özlem, Ben ve Songül,

Okul piknikleri, Ondokuz Mayıs Gösterileri, Doğumgünleri,

Biz liseliler için eğlenmenin, birikte olmanın en güzel etkinlikleriydi,

Özlem'in sınıfımızda ayrı bir yeri vardı,

O mavi gözlerinden zeka fışkırıyordu,

Neşeli, konuşkan,

Her sınıfın gözdesi olur ya öyleydi Özlem de,

Babası Avukat Hasan Amca da çok sevilirdi Ünye'de,

Ablası Sıla ve annesi Tuna Teyze ile birlikte deniz kenarındaki güzel evlerinde yaşarlardı,

Doğumgününde evlerine gittiğimizde annesi bize en güzel sunumları yapardı, çok eğlenirdik,

Ancak Liseden sonra yollarımız ayrıldı,

O Tıp Fakültesini kazandı İstanbul'a gitti,

Ben ise Samsun'da Çevre Mühendisliğini kazandım,

O zamanlar cep telefonları, facebook yoktu,

Koptuk,

Ta ki bu sabah Hürriyetin Kelebek ekini elime aldığımda,

Bu güzel yüzü ben bir yerden hatırlıyorum dedim önce,

Ayşe Arman'ın röportajının ilk cümlesini okuyunca içim aktı,

Nerede başlıyor hikayeniz?

Ünye'de ....
(Özlem Cankurtaran ...)

Hikayelerimiz aynı yerde başlamış,

Ancak farklı senaryoların oyuncuları olmuşuz,

Benim güzel lise arkadaşım ne hastalıklar çekmiş,

Ölümün kıyısından dönmüş,

Şimdi ise çok sevdiği, aşık olduğu kocası hastaymış,

"Ben onun iyi olacağını biliyorum" diyor Özlem,

Ben de ona sonuna kadar inanıyorum,

Bu aşkla iyi olmaması için bir neden yok,

Dualarım Cüneyt Bey'le,

Bir an önce iyileşip güzel Özleminin kolunda yine o gezilerine devam etmesini diliyorum,

Özlemciğim, senin ne kadar güçlü olduğunu biliyorum,

Seninle görüşmeyi çok isterim,

Ankara'dayım İstanbul'a geldiğimde seni ziyaret etmek isterim,

Ünye'yi, çocukluğumuzu konuşuruz seninle,

Liseden sonraki hayatlarımızı paylaşırız,

Sana ve çok sevgili kocana sağlık ve mutluluk diliyorum...

Lise arkadaşın 

Fatma Canbulat (Erdem)